Ελληνική αγένεια: 10 πράγματα που σε σκοτώνουν σ’ αυτήν την πόλη

Από κάποιο διεστραμμένο, συνωμοτικό τακτ δεν το λέμε ποτέ ανοιχτά. Δεν το λέμε κι από φόβο για το γιουρούσι που θα προκαλέσει η διαπίστωσή μας. Όμως, η αλήθεια είναι αυτή: είμαστε βαθειά, αμετανόητα αγενείς. Κανονικά γαϊδούρια. Ζέχνει η Αθήνα (κυριολεκτικώς), ζέχνει κι από αυτή τη νοοτροπία, το πιο βαρύ μας ελάττωμα, ένα κράμα αδιαφορίας, συνδρόμου ανωτερότητας, στιγμιαίας κακοήθειας, θράσους και (ψευτο)μαγκιάς.   Δεν έχει ηλικία αυτό το χάλι, δεν έχει γένος, δεν έχει καταγωγή, δεν έχει ώρα, μπορεί να έχει πτυχίο και λόγω κρίσης σηκώνει όποια αιτιολόγηση βρίσκεται πρόχειρη. Όμως, είναι ψέμα. Ήμασταν πάντα αγενείς, πάντα έτοιμοι για το χειρότερό μας, πάντα πρόθυμοι να δικαιώσουμε τον τίτλο και φυσικά αλίμονο σ’ όποιον μας το πει ανοιχτά. Στη χειρότερη περίπτωση θα τον γδάρουν στα σχόλια, στην καλύτερη θα του πουν ότι γενικεύει και βάζει τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι. Μόνο που –ασχέτως των υπέροχων εξαιρέσεων- μιλάει για εμάς το κάθε μας βήμα σ’ αυτή την πόλη, οι αντιδράσεις μας σε ό,τι μας ξεβολεύει, ο τρόπος να κοινοποιούμε με στόμφο και υπερβολική αυτοπεποίθηση την παρουσία μας, αγνοώντας τα στοιχειώδη, τα απολύτως ανθρώπινα. Τα βλέπεις με μια γρήγορη ματιά στην πόλη από την ώρα που ξημερώνει, μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. 

Σχόλια