Ανοίγεις τα μάτια.
Ένας λεκές στο ταβάνι είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις κάθε πρωί. Δεν σε ενοχλεί πια. Όλα συνήθεια είναι, και τα όμορφα και τα άσχημα…
Πάντα ήθελες να έχεις όμορφα πράγματα γύρω σου, να σου αλλάζουν την διάθεση. Να σε βγάζουν από την ασπρόμαυρη καθημερινότητα, να σε κάνουν να χαμογελάς, να βλέπεις τον κόσμο αλλιώς.
Αυτή ήταν και η ευχή που άκουσες στα πέμπτα σου γενέθλια. Μια ευχή που εμφανίστηκε από το πουθενά, πίσω από έναν τεράστιο αρκούδο με καφέ τιράντες και ένα μεγάλο μπλε καπέλο. Πάντα να χαμογελάς!
Τη θυμάσαι ακόμα αυτή την ευχή του παππού σου. Σε συντροφεύει σε κάθε πρωινό γενεθλίων, σε κάθε δώρο που περιμένεις από κάποιον αγαπημένο. Τη θυμάσαι λες και ήταν μόλις χθες κι ας έχουν περάσει 10 χρόνια. Τη θυμάσαι και χαμογελάς και ας μην είναι πάντα εύκολο.
Όπως σήμερα…
Ένα πρωινό γενεθλίων διαφορετικό. Το πρώτο στο καινούργιο σπίτι. Σε ένα σπίτι που δε διάλεξες μόνη σου, σε ένα δωμάτιο που δεν έχεις παιδικές αναμνήσεις, σε μια γειτονιά που ελάχιστα ξέρεις, σε μια πόλη που, άσχημη ή όμορφη, απλά θα τη συνηθίσεις.
Να χαμογελάς…Πάντα να χαμογελάς…
Άκουσες αυτή την ευχή άλλες εννιά φορές. Η τελευταία ήταν πέρυσι. Κάθε ευχή ερχόταν παρέα με αρκουδάκια, λιονταράκια, γάτες, σκύλους, όλα ντυμένα με τα πιο ζεστά χρώματα και με αγάπη. Χαμογέλαγες, έπαιρνες το καινούργιο σου δώρο και το άφηνες στο ράφι δίπλα στα άλλα. Κάθε ένα κι ένας χρόνος αναμνήσεις. Κάθε ένα, χαμόγελο, φιλιά και ευχές! Μέχρι πέρυσι…
Λίγες μέρες μετά τα περσινά σου γενέθλια βρέθηκες να τα κοιτάς ένα-ένα στο ράφι και να συνειδητοποιείς πως δε θα υπάρξει άλλο. Δίπλα σε ένα κακομούτσουνο λιονταράκι, έβαλες τη φωτογραφία του. Δεν σε πείραξε που έφυγε. Έτσι κι αλλιώς τα παιδικά σου χρόνια τα είχες μαζέψει όλα σε αυτό το ράφι, η ευχή του γέμιζε το παιδικό σου δωμάτιο και θα ήταν πάντα εκεί. Να χαμογελάς…
…………………………………..
Φέτος, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά πια, προσπαθείς να μη συνηθίσεις τη θλίψη. Προσπαθείς να μη βλέπεις τις εικόνες στις ειδήσεις, αλλά δεν είναι εύκολο. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις. Το δωμάτιο χάθηκε μαζί με τα παιδικά σου χρόνια. Τα πολύχρωμα φορέματα στο ράφι ανακατευτήκαν με κραυγές μίσους, αγωνίας και απελπισίας. Ανακατευτήκαν με το κλάμα άλλων παιδιών, που δεν μπόρεσαν να φύγουν…
Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Το είχες μάθει πλέον. Τι γίνεται όμως όταν πεθαίνουν οι παιδικές σου αναμνήσεις;
Δε θέλεις να ξέρεις, δε θέλεις να βλέπεις.
Προσπαθείς να ζεις, να αγαπάς και να χαμογελάς…
http://tetartopress.gr/%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου