Μυρωδιάς

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο The Greek Cloud | 17.05.2014

Τον βλέπω συχνά πυκνά αυτού του είδους τον υποψήφιο να συμπαρίσταται, να νιώθει, να είναι εκεί. Η ψήφος του δεν λείπει από κανένα πετίσιον ενώ οργανώνεται για συσίτια, φιλανθρωπίες και άλλα καλλιτεχνικά. Είναι κουλ, είναι ενεργός, είναι αστείος, έχει ζήσει, είναι πετυχημένος, είναι παντού.
Θα ξέρεις αυτήν την αίσθηση που μερικές φορές για να φαίνεσαι κανονική δε βγάζεις κιχ ενώ μέσα σου τρέμεις μη σου ξεφύγει κάνα κάτι δεν πάει καλά εδώ και σε δούνε τα ζόμπι και σ’ αρχίσουν στο κυνήγι. Συνήθως μετά ξυπνούσες. Όχι πλέον. Εκτός αν είσαι εσύ το ζόμπι ή κατά το δικό μου λεξικό, μυρωδιάς.
Γιατί το μέινστριμ υποψηφίου πλέον είναι ο μυρωδιάς. Που δεν καταλαβαίνει. Που δεν νιώθει. Που δεν παίρνει μυρωδιά. Όχι μόνο επειδή δεν (τα) έζησε αλλά επειδή του λείπουν τα αισθητήρια όργανα για να ζήσει. Ή τα άφησε να του μαραθούν και να πέσουν. Εξ’ ου και το υποψήφιος.
Κι αυτός, δεν μπορεί να συλλάβει ούτε ένα τσικ από αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Δείχνει να κατανοεί, σπεύδει να δείξει ότι κατανοεί αλλά τελικά, ούτε καν νιώθει. Ακόμη κι αν είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα σκατά, αυτός έκοψε τη μύτη για μόστρα.

Τη ζωή την πάει σκρολαριστά. Μια χαρά, μια λύπη, μια τρόμος, μια δέος αλλά όλα αυτά στο χαλαρό, στο σκρολαριστό, με διάρκεια δευτερολέπτων ή ωρών, δεν έχει σημασία, διότι η ένταση είναι σταθερή και η επίδραση στο μέσα του, όσο ένα λάικ. Σαν κλικ. Όπως ζητάει και την ψήφο.
Μπορεί να σου περιγράφει για ώρες πώς είναι ένα έγκαυμα τρίτου βαθμού και να πείθει και να σιγουρεύεσαι για τη φρίκη. Παρεκτός κι αν είσαι εγκαυματίας ή πολύ κοντινός. Τότε μόνο ξέρεις ότι δεν έχει πάρει μυρωδιά πως είναι στ’ αλήθεια να καίγεται η πέτσα σου. Μπορεί να είναι αριστερός, δεξιός, φιλελές ή φασίστας αλλά και πάλι, υποστηρίζει, αναλύει και δείχνει ότι παθιάζεται για ζόρια άλλων, γιατί αυτός δεν έχει πάρει μυρωδιά.
Για τις σχέσεις του, τις παρέες του, αν δεν έρχονται εκλογές, αφήνεται στον έτοιμο αλγόριθμο των δικτύων της εποχής. Κολλάει με τους κόλακες, τους κοινωνικούς και τους όμορφους και χάνεται με τους τσακισμένους, τους λιγομίλητους ή αυτούς που δεν έχουν πια σύνδεση. Κι όταν τους ξαναβρεί, σα να μη συνέβη τίποτε, δηλώνει παρών ή συλλυπάται και αφήνει τη σχέση να κριθεί από το επόμενο στάτους.
Κι αν κάτσεις στα τρία μέτρα είναι μια χαρά τυπάκι, είναι νορμάλ, είναι ευγενικός και κύριος και γνώστης και φίλος κι απ΄όλα. Όμως δεν είναι. Κι εσύ είσαι η τρελή που φαγώθηκες να τον δώσεις. Γιατί δεν υπάρχει κάτι να δώσεις, δεν κοροιδεύει, δεν λέει ψέμματα, δεν κάνει κακό, δεν σου φταίει σε τίποτα που είναι λειψός, δεν θα ‘πρεπε να πειράζει που ζει σα κλώνος. Απλά είναι που ζητάει σταυρό. Τον δικό σου. Φυσικά, όχι τον αληθινό. Ακόμη κι αυτόν, χάρτινο τον θέλει.

ΠΗΓΗ  http://xpsilikatzoy.wordpress.com/

Σχόλια