Έντεκα Λεπτά Paulo Coelho

Αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Μαρίας.

Μια μέρα με λίγη κίνηση στο "Κοπακαμπάνα"
   Από τη συνύπαρξη με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ βγάζω το συμπέρασμα ότι το σεξ έχει χρησιμοποιηθεί όπως κάθε άλλο ναρκωτικό: για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, για να ξεχάσουν προβλήματα, για να χαλαρώσουν. Και, όπως όλα τα ναρκωτικά, είναι μια βλαβερή και καταστρεπτική πρακτική.
   Αν κάποιος θέλει να ναρκωθεί, είτε με το σεξ είτε με οτιδήποτε άλλο, δικό του πρόβλημα. Οι συνέπειες των πράξεών του θα είναι καλές ή κακές, ανάλογα με τις επιλογές που έχει κάνει για τον εαυτό του. Αλλά, αν λέμε να προχωρήσουμε στη ζωή, πρέπει να καταλάβουμε ότι το "καλούτσικο" είναι πολύ διαφορετικό από το "καλύτερο".
   Αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν οι πελάτες μου, το σεξ δεν μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή. Υπάρχει ένα ρολόι κρυμμένο στον καθένα μας και για να κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι πρέπει οι δείκτες και των δύο να δείχνουν την ίδια ώρα ταυτόχρονα. Αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα. Όποιος αγαπάει δεν εξαρτάται από τη σεξουαλική πράξη για να νιώθει όμορφα. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και αγαπιούνται πολύ πρέπει να συγχρονίσουν τους δείκτες τους, με υπομονή και επιμονή, με παιχνίδια και "θέατρο", ώσπου να καταλάβουν ότι το να κάνουν έρωτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια συνάντηση: είναι ένα αγκάλιασμα των γεννητικών οργάνων.
   Όλα έχουν σημασία. Ο άνθρωπος που ζει έντονα τη ζωή του απολαμβάνει όλο το χρόνο και δεν αισθάνεται έλλειψη του σεξ. Όταν κάνει σεξ, είναι από αφθονία, επειδή το ποτήρι του κρασιού είναι τόσο γεμάτο, που ξεχειλίζει φυσικά, επειδή είναι τελείως αναπόφευκτο, επειδή δέχεται το κάλεσμα της ζωής, επειδή εκείνη τη στιγμή, καταφέρνει να χάσει τον έλεγχο….

Η Μαρία, μια μέρα μεθυσμένη από βότκα και ηδονή
   Όταν δεν είχα τίποτα να χάσω, απέκτησα τα πάντα. Όταν έπαψα να είμαι αυτή που ήμουν, ανακάλυψα τον εαυτό μου.
   Όταν γνώρισα την απόλυτη ταπείνωση και υποταγή, ελευθερώθηκα. Δεν ξέρω αν είμαι άρρωστη, αν όλα αυτά ήταν ένα όνειρο ή αν συμβαίνει μόνο μια φορά. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό, αλλά θα μου άρεσε να τον συναντήσω ξανά, να επαναλάβω την εμπειρία, να προχωρήσω ακόμα πιο πέρα.
Μια μέρα πριν αγοράσει το αεροπορικό εισιτήριο για τη Βραζιλία
   Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.
   Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.
   Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο να μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.
   Και αισθάνθηκε μοναξιά.
   Και σκέφτηκε: Θα στήσω μια παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δεν θα ξαναφύγει.
   Το πουλί, που ήταν κι αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.
   Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: "Μα εσύ τα έχεις όλα". Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε δικό της το πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράσει το νόημα της ζωής του, άρχισε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει – και η γυναίκα δεν του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.
   Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα.
   Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.
   Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. "Γιατί ήρθες:" ρώτησε το θάνατο.
   "Για να  μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια" αποκρίθηκε ο θάνατος. "Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς".
Δύο μέρες αφότου όλα πήραν τον κανονικό τους ρυθμό.
   Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο να αφήνει το φαγητό, τον ύπνο, τη δουλειά του, τη ησυχία του. Πολλοί άνθρωποι τον φοβούνται, επειδή, όταν έρχεται, γκρεμίζει ό,τι παλιό βρίσκει μπροστά του.
   Κανείς δε θέλει να αποδιοργανώνεται ο κόσμος του. Γι’ αυτό πολύ κόσμος κατορθώνει να θέτει υπό έλεγχο αυτή την απειλή και να κρατήσει όρθιο ένα σπίτι ή μια σχέση που έχει πλέον ρημάξει. Είναι οι μηχανικοί των περασμένων πραγμάτων.
   Άλλοι άνθρωποι σκέφτονται ακριβώς το αντίθετο παραδίνονται χωρίς δεύτερη σκέψη, προσδοκώντας να βρουν στον έρωτα τις λύσεις για όλα τους τα προβλήματα. Φορτώνουν στον άλλο όλη την ευθύνη για την ευτυχία τους και όλο το φταίξιμο γαι τη δυστυχία τους. Είναι πάντα μέσα στην ευφορία επειδή έχει συμβεί κάτι υπέροχο ή μέσα στην κατάθλιψη επειδή έγινε κάτι απροσδόκητο που τα κατέστρεψε όλα.
   Να διώξεις μακριά τον έρωτα ή να του παραδοθείς τυφλά – ποιά από αυτές τις δύο στάσεις προξενεί το μικρότερο κακό;     Δεν ξέρω…
Τη μέρα που γνώρισε η Μαρία τον Ελβετό.
   Όλα μού λένε ότι πρόκειται να πάρω λάθος απόφαση, αλλά και τα λάθη είναι ένας τρόπος για να κάνεις κάτι. Τι θέλει από μένα ο κόσμος;  Να μη ρισκάρω; Να γυρίσω εκεί απ’ όπου ήρθα χωρίς το θάρρος να πω ναι στη ζωή;
   Ήδη έκανα ένα λάθος στα έντεκά μου χρόνια, όταν ένα αγόρι ήρθε να μου ζητήσει να του δανείσω ένα μολύβι. Από τότε κατάλαβα ότι μερικές φορές δε δίνεται δεύτερη ευκαιρία, είναι καλύτερα να δέχεσαι τα δώρα που σου προσφέρει ο κόσμος. Σίγουρα είναι παρακινδυνευμένο, αλλά είναι μεγαλύτερο το ρίσκο από την πιθανότητα να συμβεί ένα ατύχημα στο λεωφορείο που έκανε σαράντα οκτώ ώρες να με φέρει εδώ; Αν πρέπει να είμαι πιστή σε κάποιον ή σε κάτι, κατά κύριο λόγο πρέπει να είμαι πιστή σε μένα την ίδια. Αν θέλω να βρω τον αληθινό έρωτα, πρέπει πρώτα να έχω κουραστεί από τους χλιαρούς έρωτες που έζησα. Η μικρή πείρα της ζωής μού έχει διδάξει ότι σε κανέναν δεν ανήκει τίποτα, ότι όλα είναι μια ψευδαίσθηση – κι αυτό ισχύει και για τα υλικά και για τα πνευματικά υλικά. Όποιος έχει χάσει κάτι που είχε σίγουρο (πράγμα που μου έχει συμβεί πολλές φορές) τελικά μαθαίνει ότι τίποτα δεν του ανήκει.
   Και αν τίποτα δεν μου ανήκει, δεν είμαι αναγκασμένη να ξοδεύω το χρόνο μου για πράγματα που δεν είναι δικά μου.Καλύτερα να ζω σαν να ήταν σήμερα η πρώτη (ή η τελευταία) μέρα της ζωής μου.
…Παρ’ όλο που στόχος μου είναι να κατανοήσω τον έρωτα και ακόμα κι αν υποφέρω από τους ανθρώπους στους οποίους έδωσα την καρδιά μου, βλέπω ότι εκείνοι που άγγιξαν την ψυχή μου δεν κατόρθωσαν να ξυπνήσουν το σώμα μου και εκείνοι που άγγιξαν το σώμα μου δεν κατόρθωσαν να αγγίξουν την ψυχή μου!

Σχόλια