Η τέχνη συναντά τη ζωή...
Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, είναι εικαστική καλλιτέχνης σερβικής καταγωγής.
Σήμερα εργάζεται κατά κύριο λόγο στη Νέα Υόρκη. Δραστηριοποιείται στην Performance Art, σε μια ακροβατική του σώματος και της
ψυχής, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Είναι γνωστή για τις παραστάσεις της οι οποίες ερευνούν την σχέση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, σε μια προσπάθεια να «ελευθερωθούν» και οι δύο, μα κυρίως για την έκθεσή της χωρίς όρια σε κινδύνους χάριν της τέχνης που εκπροσωπεί.
Όπως την ορίζει η ίδια, η performance art είναι η μεταφορά της αλήθειας επί σκηνής και όχι μια παράσταση θεατρικού τύπου. Έχοντας αναδείξει ως τέχνη την απελευθέρωση από τα όριά τους, του σώματος και της ψυχής, εκπαιδεύει σήμερα ομάδες που θα συνεχίσουν την τέχνη αυτή.
Τριάντα χρόνια μετά..
Σε μία έκθεση της Νέας Υόρκης η Marina σε μία εκπληκτική performance παρέμεινε για τρεις μήνες σε μία καρέκλα χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να πάει στην τουαλέτα.
Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της όσο επιθυμούσε και να κάνει ό, τι θέλει. Άλλοι συγκινήθηκαν, άλλοι παρέμειναν απαθείς, οι περισσότεροι έβαλαν τα κλάματα αποκαλύπτοντας την ευαισθησία τους δημόσια και χωρίς ντροπή και χάθηκαν στο βλέμμα της, για να γίνει ο καθρέφτης των συναισθημάτων τους.
«Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων».
Εκεί το βλέμμα της συναντήθηκε με 750 χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς η ίδια να μπορεί να πει το οτιδήποτε, τους μιλούσε με τα μάτια μόνο.
Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ.
Μένουν χαραγμένοι στα μάτια.
Μάτια υγρά που δεν έχουν μάθει να ξεχνάνε. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τη Marina Abramovic και τον Ulay. Οι δύο τους έζησαν ένα μεγάλο έρωτα πριν από κάποιες δεκαετίες.
Το χωρισμό τους τον έζησαν στο Σινικό Τείχος, όπου περπάτησαν από αντίθετες κατευθύνσεις, συναντήθηκαν στη μέση και αγκαλιάστηκαν για τελευταία φορά.
Τριάντα χρόνια μετά ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν απέναντί της ήταν και ο Ulay.... Και τότε τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.
Δείτε το βίντεο αξίζει να μάθουμε ...τα μάτια μας.
dominoart
Σήμερα εργάζεται κατά κύριο λόγο στη Νέα Υόρκη. Δραστηριοποιείται στην Performance Art, σε μια ακροβατική του σώματος και της
ψυχής, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Είναι γνωστή για τις παραστάσεις της οι οποίες ερευνούν την σχέση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, σε μια προσπάθεια να «ελευθερωθούν» και οι δύο, μα κυρίως για την έκθεσή της χωρίς όρια σε κινδύνους χάριν της τέχνης που εκπροσωπεί.
Όπως την ορίζει η ίδια, η performance art είναι η μεταφορά της αλήθειας επί σκηνής και όχι μια παράσταση θεατρικού τύπου. Έχοντας αναδείξει ως τέχνη την απελευθέρωση από τα όριά τους, του σώματος και της ψυχής, εκπαιδεύει σήμερα ομάδες που θα συνεχίσουν την τέχνη αυτή.
Τριάντα χρόνια μετά..
Σε μία έκθεση της Νέας Υόρκης η Marina σε μία εκπληκτική performance παρέμεινε για τρεις μήνες σε μία καρέκλα χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να πάει στην τουαλέτα.
Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της όσο επιθυμούσε και να κάνει ό, τι θέλει. Άλλοι συγκινήθηκαν, άλλοι παρέμειναν απαθείς, οι περισσότεροι έβαλαν τα κλάματα αποκαλύπτοντας την ευαισθησία τους δημόσια και χωρίς ντροπή και χάθηκαν στο βλέμμα της, για να γίνει ο καθρέφτης των συναισθημάτων τους.
«Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων».
Εκεί το βλέμμα της συναντήθηκε με 750 χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς η ίδια να μπορεί να πει το οτιδήποτε, τους μιλούσε με τα μάτια μόνο.
Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ.
Μένουν χαραγμένοι στα μάτια.
Μάτια υγρά που δεν έχουν μάθει να ξεχνάνε. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τη Marina Abramovic και τον Ulay. Οι δύο τους έζησαν ένα μεγάλο έρωτα πριν από κάποιες δεκαετίες.
Το χωρισμό τους τον έζησαν στο Σινικό Τείχος, όπου περπάτησαν από αντίθετες κατευθύνσεις, συναντήθηκαν στη μέση και αγκαλιάστηκαν για τελευταία φορά.
Τριάντα χρόνια μετά ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν απέναντί της ήταν και ο Ulay.... Και τότε τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.
Άλλος ένας άγραφος νόμος...ο πόνος της αγάπης!
Δείτε το βίντεο αξίζει να μάθουμε ...τα μάτια μας.
dominoart
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου